η εφημερίδα

βρείτε τα όλα  εδώ


> τεύχος ένα - ο άγιος Ζενερές
> τεύχος δύο - το χοιροποίητο
> τεύχος τρία - πράσινο ταξίδι
> τεύχος τέσσερα - φοβέρωφ, φοβερό τέυχος για το Αβέρωφ
> τεύχος πέντε - κίτρινη επανάσταση
> τεύχος έξι - μέρι κίτσμας
> τέυχος επτά - το αποστειρωμένο τεύχος

Τον Οκτώβριο του 2009 εκδόθηκε και μοιράστηκε ύπουλα στην Τ12 και σε άλλους χώρους της αρχιτεκτονικής σχολής ΕΜΠ ο πρώτος λεκορμπυζιές. Ένα κίτρινο τετρασέλιδο Α3 διπλωμένο στα δύο με εξώφυλλο τον Αγιο Ζενερέ κρύφτηκε στα λόκερ, πετάχτηκε στο διάδρομο, στα σχεδιαστήρια, μοιράστηκε συνομωτικά χέρι με χέρι στο προαύλιο, ρίχτηκε κάτω από την πόρτα των τομέων. Λίγες ώρες μετά ο στόχος επιτεύχθηκε.
Σουσουρο.
Ομάδες ομάδες οι φοιτητές διάβαζαν για την άδεια του Βενέρη, την Ε. Κωνσταντινίδου να μιλάει για τον Αρη, τη Ζαχα και τον κόκκινο παουερειντζερ, το κράξιμο για το ασυντονιστο 7-8. 250 τεύχη έφυγαν σε χρόνο ντέ-τέ. Οι καθηγητές την επόμενη άρχισαν να ψάχνουν ποιός που πότε. Στη συνέχεια άρχισαν να ψάχνουν το όνομά τους μέσα στην εφημερίδα.


Από τότε εκδόθηκαν σύνολο 7 τεύχη από την ομάδα του λεκορμπυζιέ και ένα περίφημο 8ο τεύχος γνωστής-αγνώστου πατρότητος που ασκούσε κριτική στη σχολή και τον ίδιο τον λεκορμπυζιέ και τα μέλη του.


Η εφημερίδα ήταν ο λεκορμπυζιές και ο λεκορμπυζιές ήταν η εφημερίδα για εκείνη τη χρονιά.

Η ιδέα ξεκίνησε σε ένα τραίνο που μετέφερε τους κίτρινους συντάκτες από την κοιλάδα της valcamonica στο αεροδρόμιο του Μιλάνου το καλοκαίρι του 2009 ύστερα από την συνάντηση της easa. Επηρεασμένοι από την umbrella, τη δημιουργικότητα, την αυτο-οργάνωση, την σάτιρα, την ομαδικότητα της easa, θελήσαμε να κινήσουμε το βάλτο της σχολής μας. Να δημιουργήσουμε θόρυβο στους διαδρόμους, να ξεκουνήσουμε τους φοιτητές, να κρίνουμε τα κακώς κείμενα, να κραξουμε και να κραχτούμε, να εκτονώσουμε τη δημιουργικότητα μας και να εκθέσουμε το χιούμορ μας. Να δημιουργήσουμε ενα σημείο αναφοράς για τους φοιτητές, κάτι έξω από παρατάξεις και καταλήψεις, με αρχιτεκτονικό χιούμορ, που θα ασχολείται με τα εντός και εκτός της σχολής και θα ενημερώνει - κρίνει - αστειεύεται. Που προοδευτικά θα μπορέσει να περάσει μια άποψη. Αυτό ήταν το κονσεπτ πισω από τον λεκορ.


Το όνομα βρέθηκε στα στάρμπακς μια μέρα με πολύ ζέστη, και η καμπάνια ξεκίνησε μια εβδομάδα μετά. Ξεκινήσαμε την προώθηση για να υποχρεώσουμε τους εαυτούς μας να το κάνουμε. "ο λεκορμπυζιές έρχεται τον οκτώβρη" Ειχαμε δέσμευση.

Μαρούσι, πίτες από το "σπιτικό", photoshop και εξώφυλλο. Ρίχνουμε πολύ γέλιο, ελπίζουμε να γελάσουν και οι υπόλοιποι. Τ12, όλη η ομάδα μαζεμένοι, καφρίλες, αστεία. Το νέο διαδόθηκε, έφυγε ο Βενέρης. Γράφουμε για μάς, γράφουμε για όλους. Πιάσαμε την Έλενα Κωνσταντινίδου. Μας δέχτηκε. Τιμή της, η πιό άνετη καθηγήτρια δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί. Μιλήσαμε στον Τουρνικιώτη, μας έκλεισε το μάτι αυτός και ήταν σαν να ευλόγησε ο τρισμέγιστος από πίσω. Ισως δεν ήξερε τι επρόκειτο να κάνουμε. Οι πρώτες κοινές αρχές διαφαίνονται στη δομή του τετρασέλιδου. Ακόμα τσακωνόμαστε αν πρέπει ή οχι να γίνει. Η καθιέρωση του χιούμορ και του τρόπου γραφής έχει προκαθόριστεί από καιρό. Είμαστε παρέα πολλά χρόνια.

Οκτώβριος 2009, εκτύπωση σε κίτρινο χαρτί, τα πρώτα τεύχη μέσα σε σακούλες, ζεστά. Μπαίνουμε από την Στουρνάρη, η καρδιά μας χτυπάει έντονα. Δινουμε τα πρώτα τεύχη στους "δικούς μας". Τα πρώτα γέλια. Αγωνια, άγχος. Στην Τ12μ ο Τσουδερός πολεοδομεί. Εμείς έχουμε χάσει το μάθημα. Ρίχνουμε κάτω από την πόρτα τέυχη, χανόμαστε για τους ορόφους. Το μεγάλο βήμα έγινε, ρίχνουμε ένα τέυχος κάτω από την πόρτα του Βενέρη. Είμαστε πλεον επίσημα αυθάδεις.

Την επόμενη μαθαίνουμε πως οι καθηγητές ψάχνονται. Στη συνέχεια θα αρχίσουν να σφάζονται ποιός θα πρωτομπεί στον λεσκορμπυζιέ, ποιός ειναι ο καθηγητής που γουστάρουν οι φοιτήτριες. Σιγά σιγά μας μαθαινουν οι φοιτητές και οι καθηγητες. Τα πρώτα προβλήματα με τις παρατάξεις. Η πρώτη πόλωση ήρθε μετά το τεύχος πολιτικής. Το περιμέναμε, δεν μπορούσαμε να χαιδευουμε όμως τα αυτιά κανενός, ούτε τα δικά μας.

Καθε φορά ο λεκορμπυζιές εξελισσόταν, κάθε φορά βάζαμε κάτι καινούριο, κρατάγαμε κάτι παλιό. Στο τέλος ήταν ένας ώριμος νέος. Η δομή ξεκάθαρη, πρώτη σελίδα εξώφυλλο, δεύτερη χιούμορ για σχολή, τρίτη το κατεβατό, τέταρτη καφρίλες. Ο καθένας στο πόστο του. 3 μέρες τη βδομάδα μας έπαιρνε. Τη Δευτέρα το βράδυ καθομασταν μέχρι τις 12, την Τριτη το πρωι 9 η ώρα ήμασταν στον τέταρτο για εκτύπωση. Όλη η τρίτη έφευγε έτσι, τύπωμα, μοίρασμα. Δυο από εμάς δεν έδωσαν ποτέ 7α. Ο τσουδερός δεν μας έμαθε ποτέ. Ο πρόεδρος από την άλλη ήταν φαν μας. Κράταγε τα τεύχη, μας βοήθησε με τις εκτυπώσεις. Οι υπόλοιποι ο καθένας για δικούς του λόγους δεν μας πήραν με καλό μάτι. Εμεις τους δείξαμε τον πωπό μας.


Το τέλος ήρθε με το τέλος του έτους. Η σύνθεση 8 μας τσάκισε, οι απανωτές ωρες στο προπλασμάτων. Συζητάγαμε πολύ, λέγαμε τώρα βγάζομε ένα τεύχος. Τσακωνόμασταν για το μπλόγκ, τι θα κανουμε, θα ανεβαζουμε εκει, δεν θα ανεβάζουμε? Ωχ αδερφέ και μπύρα στο προαύλιο. Φυγαμε εράσμους, χωριστήκαμε, κολλήσαμε στο ίνερνετ και μεγαλώσαμε. Ο Βενέρης γυρισε, η σχολή έκλεισε απανωτά, εμείς καιγόμαστε να τυπώσουμε ένα ακόμα κίτρινο τετρασέλιδο. Ακομα δεν ξέρουμε αν πρέπει να κανουμε comeback.


Θα δειξει.